Królik holenderski to mała rasa wywodząca się i wyhodowana w Holandii. Należy do najstarszych ras królików należących do futerkowych normalnowłosych. W Polsce hodowana jest naprawdę amatorsko, a to ze względu na trudy z nią związane. Charakterystyczną cechą tej rasy jest jej wyjątkowe umaszczenie, które wyróżnia ją spośród innych królików. Dzięki temu staje się nie tylko ciekawym zwierzęciem hodowlanym, ale także atrakcyjnym pupilem dla miłośników królików.
Królik holdenderski – ogólna charakterystyka
Królik holenderski ma wiele odmian barwnych i posiada bardzo wyraźny, charakterystyczny wzór. Przednia część ciała jest biała, natomiast tylna – kolorowa (inna w każdej odmianie barwnej). Warto dodać, że występuje także królik miniaturka rasy holenderskiej.
Jak wygląda królik holenderski?
Ma harmonijną budowę, podobnie jak królik kalifornijski. Grzbiet jest walcowaty i krępy. Głowa mocno osadzona na króciutkiej szyi, przy tym szerokiej. Z kolei u samic głowa jest nieco mniejsza.
Uszy królika są duże i zaokrąglone. Mięsiste, prawidłowo osadzone, zaokrąglone przy końcach, a ich długość to od 9 do 10 cm.
Króliki holenderskie mają krótkie kończyny, prosty ogon, który leży blisko ciała. Samice królików są wyraźnie delikatniejsze od samców, brak u nich podgardla.
Sierść powinna być gęsta, jedwabista i puszysta, oraz wyróżniać się połyskiem. Waga dorosłego osobnika to 2,25 do 3,25 kg. Jest więc znacznie cięższy niż lew miniaturka.
Futro na grzbiecie królika holenderskiego jest dwukolorowe. Przednia część ciała jest biała, natomiast tylna kolorowa. Uszy i wierzch głowy również kolorowe (w tym samym kolorze co tylna połowa ciała). Kolorowe plamy mieszczące się z obydwu stron głowy posiadają kształt owalny i zakrywają oczy.
Plamy sięgają aż do szyi. Z przodu głowy ta rasa królików ma białą blagę, która wyostrza swój punkt między uszami. Króliki holenderskie mają białą powłokę włosów na każdym skoku. Nazywa się ją mankietami, które zazwyczaj są długości około 3 do 5 cm. Dzięki temu kontrast kolorów jest bardzo wyrazisty i nadaje królikowi charakterystyczny, elegancki wygląd. Wzór ten jest jednym z najważniejszych cech rasy i często podlega ocenie podczas wystaw królików. Przednie łapki są białe. Linia oddzielająca kolorowe futro od białego na grzbiecie królika musi być równa, dobrze zaznaczona i przebiegać prosto przez środek grzbietu.
Jakie wady u królika holenderskiego są dopuszczalne?
Niezbyt harmonijna budowa ciała, gdy głowa i szyja są wydłużone, z lekko zaznaczonym podgardlem u samic. Uszy są delikatne, mają słabe owłosienie, długości od 10 cm do 12 cm. Włosy krótkie i sprężyste.
Niewielkie zażółcenie w białej części okrywy także jest dopuszczalne. Tak samo zbyt kontrastowa barwa okrywy pomiędzy częścią grzbietową a brzuszną. Linia oddzielająca biel od pigmentu lekko przesunięta także może występować. Na białych częściach mogą pojawiać się ząbkowania lub krótsze niż normalnie tzw. mankiety na skokach.
Dopuszczalne są odchylenia nieznaczne w kolorze włosów podszyciowych w kolorowej części i pokrywowych, a także pazurów i oczu w stosunku do standardowego wzorca tej rasy.
Jakie wady u królika holenderskiego są niedopuszczalne?
Masa ciała poniżej 2 kg lub przekraczająca 3,5 kg. Często zauważa się nierównomierne ubarwienie sierści oraz nieregularny wzrost włosów na różnych partiach ciała. Takie cechy mogą świadczyć o zaburzeniach rozwojowych lub genetycznych uwarunkowaniach, które mają wpływ na ogólny stan zdrowia zwierzęcia. Widoczne są również odstępstwa od standardowego kształtu sylwetki i głowy, takie jak smukła i wydłużona talia, szpiczasta głowa oraz długa szyja. Uszy są cienkie, wiszące i mierzą ponad 12 cm długości. Charakterystyczne są także długie nogi oraz wyraźne podgardle.
Włosy rzadkie i mało elastyczne. Duże odchylenia długości okrywy włosowej poniżej długości standardowej, która wynosi 2,5 cm. Widoczne żółte przebarwienia, zabrązowienie na białej części futra. Niewyraźny rysunek głowy. Dodatkowo, struktura włosów często jest matowa i pozbawiona naturalnego blasku, co może wskazywać na problemy zdrowotne lub niedobory składników odżywczych. Często obserwuje się także miejscowe przerzedzenia oraz nierównomierne rozmieszczenie pigmentu, co wpływa na ogólną estetykę okrywy włosowej. Zbyt duża lub zbyt mała pigmentacja na głowie.
Słabo widoczny na głowie klin o białej barwie, sięgający do nasady uszu. Na ciele część kolorowego futra jest przesunięta do przodu. Pomiędzy kolorami futra znajduje się mocne ząbkowanie rozdzielające kolory. Dodatkowo, u osobnika można zauważyć nieregularne rozmieszczenie plam na bokach tułowia, co nadaje mu unikalny wygląd. Włosie wydaje się być nieco dłuższe i bardziej miękkie niż u typowych przedstawicieli rasy, co wpływa na jego ogólną prezencję. Na nogach nie ma mankietów. Duże zróżnicowanie kolorystyczne włosów pokrywowych i podszyciowych w stosunku do wzorca rasy. Inna kolorystyka oczu i pazurów niż standardowa.
